Τι μπορεί να διδάξει το The Walking Dead στην Τηλεόραση (Τρομερό άρθρο του EW)

Εάν εργάζεσαι σε ένα από τα μεγάλα δημόσια κανάλια, η είδηση ότι την περασμένη εβδομάδα μια σειρά με ζόμπι ενός συνδρομητικού καναλιού σημείωσε το μεγαλύτερο ποσοστό τηλεθέασης για τη χειμερινή τηλεοπτική περίοδο πρέπει να σε έκανε να προβληματιστείς-αν δεν σε έκανε να χάσεις τον ύπνο σου. Μήπως η απίστευτα μεγάλη τηλεθέαση του Walking Dead ήταν μια τρελή εξαίρεση; Όχι ακριβώς, μιας και το Sons of Anarchy του FX έκανε επίσης μεγαλύτερη τηλεθέαση από όλες τις σειρές των δημοσίων καναλιών το χρονικό διάστημα που προβλήθηκε. Και την περασμένη βδομάδα το American Horror Story έκανε επίσης αρκετά μεγάλη τηλεθέαση, τη 2η στην κατηγορία του.
Αυτά είναι στοιχεία μια μακρόχρονης παράδοσης. Συνδρομητικές δραματικές σειρές χαμηλής εκτίμησης έχουν αρχίσει να ανεβαίνουν σε τηλεθέαση, ενώ πολυδιαφημισμένες δραματικές σειρές των δημοσίων καναλιών έχουν πάρει την κατιούσα. Τώρα βλέπουμε μερικές από αυτές τις σειρές των συνδρομητικών να κερδίζουν τους αντιπάλους τους.
Άρα: μήπως υπάρχει κάτι που μπορούν να διδαχθούν τα τέσσερα μεγάλα κανάλια από σειρές σαν το The Walking Dead;
Βεβαίως. Έξι πράγματα.



Μικρότερη διάρκεια: Αυτή είναι μια ιδέα την οποία τα δημόσια κανάλια φαίνεται να υιοθετούν. Μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα πειραματίζονται με σαιζόν συνδρομητικού στυλ (13 επεισοδίων), όπως το Hannibal του NBC. Τα δημόσια κανάλια κατά κανόνα προτιμούν τις συνηθισμένες 22άρες σαιζόν λόγω της σταθερότητας που προσφέρουν στο πρόγραμμά τους και επειδή βοηθούν τις σειρές να πετύχουν τον στόχο των 100 επεισοδίων ώστε να μπορούν να προβάλλονται και από τα κανάλια-δορυφόρους του καναλιού στο οποίο προβάλλονται. Μια πιο μικρή σαιζόν, όμως, δίνει στην συγγραφική ομάδα μεγαλύτερη χρονική προθεσμία ώστε να γράψουν καλύτερα επεισόδια. Κάθε ειλικρινής καναλάρχης θα σου πει: όταν πας για 22, θα υπάρξουν αρκετοί συμβιβασμοί. Με όλο αυτόν τον αυξανόμενο ανταγωνισμό για τηλεθέαση, πολλοί τηλεθεατές προτιμούν να δουν 13 φοβερά επεισόδια από το να δουν 22 απλώς καλά.

Συνέχεια: Τα δημόσια κανάλια προτιμούν σειρές με ημιαυτοτελή επεισόδια-τα Mentalist και τα Law & Order της πιάτσας. Κάνουν καλύτερη τηλεθέαση σε επαναληπτικές προβολές και είναι εύκολες για πώληση στα κανάλια-δορυφόρους. Το τηλεοπτικό κοινό, όμως και ιδιαίτερα το νεανικό, αρέσκεται σε σειρές με σεναριακή συνέχεια (μη αυτοτελή επεισόδια) οι οποίες σε κάθε επεισόδιο πετάνε και ένα cliffhanger. Το να παρακολουθείς μια σειρά δεν είναι πλέον τόσο δύσκολο λόγω της δημοφιλούς πρακτικής του ενοικιασμού ή της online παρακολούθησης των επεισοδίων (που είναι και ο λόγος για τον οποίο σειρές σαν το Breaking Bad και το Dexter καταφέρνουν να αυξάνουν τις τηλεθεάσεις τους κάθε χρονιά). Οι παραγωγοί είναι βέβαια ακόμη λίγο επιφυλακτικοί απέναντι σε τέτοιες σειρές, προβάλλοντας ως επιχείρημα σειρές που προσπάθησαν να γίνουν το "νέο LOST" και απέτυχαν. Ποια ήταν, όμως, η καλύτερη δραματική σειρά πέρυσι; Το Once Upon A Time (μη αυτοτελή). Φέτος; Το Revolution (μη αυτοτελή). "Νομίζω ότι η επιτυχία μιας σειράς δεν αφορά τόσο το αν τα επεισόδιά της είναι αυτοτελή αλλά το αν είναι βαρετή ή ενδιαφέρουσα." δήλωσε ένας παραγωγός δημοσίου καναλιού. "Τα ζόμπι ήταν κάτι καινούργιο". Ίσως, αλλά είναι δύσκολο να φανταστούμε μια σειρά που θα σημειώνει επιτυχίες παρουσιάζοντας κάθε φορά και ένα διαφορετικό ζόμπι-έγκλημα.

Υπομονή: Η τηλεθέαση του Sons of Anarchy δεν ήταν αρκετά υψηλή ώστε να συνεχίσει η σειρά αν παιζόταν σε δημόσιο κανάλι. Τώρα είναι. Ενώ παράλληλα το The Walking Dead υπερδιπλασίασε το ποσοστό τηλεθέασης του πιλότου του από πρόπερσι. Λοιπόν, τι σας λέει αυτό για τη συνήθεια των δημοσίων καναλιών να ακυρώνουν μια σειρά λίγες βδομάδες αφού ξεκινήσει; Θέλω να είμαι προσεκτικός εδώ. Όσο και αν παραπονούμαστε όλοι για τα κανάλια που κόβουν συχνά σειρές, σπανίως πέφτουν έξω. Όταν μια σειρά ξεκινάει χαλαρά και συνεχίζει υποτονικά, αυτό σημαίνει ότι το κοινό δεν ενδιαφέρεται για τη σειρά. Και μερικές φορές, τα δημόσια κανάλια επιμένουν παραδόξως σε τίτλους ποιοτικών σειρών-το NBC ανανέωσε το The Office μετά την κακή 1η σαιζόν του και έγινε επιτυχία. Το FOX επέμεινε στο Fringe, αν και αυτή η σειρά δεν απέδωσε στις τηλεθεάσεις. "Αν βλέπουμε θετική διάθεση στην τηλεθέαση ή δούμε ότι μια σειρά έχει δημιουργικότητα, οι περισσότεροι από μας της δίνουμε μια ευκαιρία." δήλωσε ένας άλλος παραγωγός δημοσίου καναλιού.

Θάρρος: Αυτό το σημείο είναι τεράστιο, αλλά πολύπλοκο. Το Big Four απέρριψε το The Walking Dead εν μέρει επειδή ένα δράμα κατηγορίας κανιβαλισμού ήταν πολύ ακραίο για το primetime κοινό. Αλλά προφανώς δεν είναι. Η Καλωδιακή παραμερίζει αυτό το περιεχόμενο, ενώ η δημόσια τηλεόραση ακολουθεί με διστακτικά βήματα αρκετά πιο πίσω. Με το Ανώτατο Δικαστήριο να αφήνει τα δημόσια κανάλια να ξεφύγουν αυτό το καλοκαίρι για εικαζόμενες παραβιάσεις προηγούμενων χρόνων, τα ηνία μπορεί να χαλαρώνουν σε σχέση με το τι μπορούν να ασχοληθούν τα τηλεοπτικά δίκτυα.
Κατόπιν τούτου, η πραγματική ανησυχία της δημόσιας τηλεόρασης σχετικά με το τολμηρό περιεχόμενο των σειρών δεν είναι η καταστολή της κυβέρνησης, αλλά την αποξένωση τους από τους διαφημιστές. "Οι διαφημιστές έχουν κυριολεκτικά λίστες με τα πράγματα που βρίσκουν ανάρμοστα για τις διαφημίσεις τους," είπε ένας βετεράνος της τηλεόρασης. "Μερικές φορές είναι θρησκευτικά πράγματα, μερικές φορές είναι η βία, μερικές φορές είναι το σεξ." Οι διαφημιστές προσλαμβάνουν προ-διαλογής υπηρεσίες για να παρακολουθούν κάθε επεισόδιο των σειρών πριν βγουν στον αέρα, και εκείνοι βάζουν "τικ" στα κουτάκια όταν προβάλλονται ορισμένα τολμηρό στοιχεία (όπως έκτρωση, χρήση ναρκωτικών, μοιχεία, κλπ). Με βάση την λίστα προτιμήσεων των διαφημιστών, αυτά τα τετραγωνάκια χρησιμοποιούνται για να διαπιστωθεί αν η διαφήμισή τους θα μπει σε οποιοδήποτε επεισόδιο. Είναι μια διαδικασία που, δικαιολογημένα, συμβάλλει στη νευρικότητα των στελεχών στα δημόσια κανάλια για την ανάληψη κινδύνων. "Τα παιδιά της δημόσιας τηλεόρασης θέλουν μόνο την ελάχιστη αντίσταση" λέει ένα κορυφαίο στέλεχος πωλήσεων της καλωδιακής. "Αυτή είναι η φύση των εκπομπών, οι πωλητές λένε, «Μην μου φέρνετε ζόμπι, θα προτιμούσα πολύ περισσότερο να πουλήσω το The Voice»."
Εσωτερικοί λένε πως μία πιο ήπια μορφή του The Walking Dead θα μπορούσε να δουλέψει για την δημόσια τηλεόραση (και κάποιοι λένε πως αυτό ακριβώς είναι το Revolution). Η τηλεθέαση στις διαφημίσεις μπορεί να μην είναι ότι καλύτερο, αλλά ένα δίκτυο μπορεί να νιώσει καλύτερα με λιγότερο από ιδανικές πωλήσεις και τεράστιες τηλεθεάσεις - μία επιτυχία μπορεί να βοηθήσει ολόκληρο το πρόγραμμα, και η επιτυχία είναι καλύτερη από την αποτυχία. "Μπορούμε να πουλήσουμε το The Walking Dead; Ναι" λέει δημόσιος τηλεοπτικός οργανισμός, "Θα ήθελαν όλοι οι διαφημιστές να είναι σε αυτήν την σειρά; Μάλλον όχι, αλλά θα μπορούσε να γεμίσει την ώρα (των διαφημίσεων)".
Αυτό που θέλω να πω δεν είναι πως η δημόσια τηλεόραση πρέπει να είναι τόσο γραφική όσο η καλωδιακή. Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να είσαι γενναίος. Συχνά, το πιο τρομακτικό μέρος ενός βήματος είναι η τόλμη μιας ιδέας. Το θέμα είναι πως η δημόσια τηλεόραση μπορεί και πρέπει να γίνει πιο θαρραλέα απ' ότι είναι τώρα. "Πολλά ερωτήματα (για μια σειρά) χάνονται άπαξ και κάνεις μία μεγάλη τηλεθέαση." επισημάνει ένα στέλεχος.

Περισσότερο geeky: Το The Walking Dead και το American Horror Story μαζί με το περσινό δράμα Once Upon A Time και τα φετινά Revolution και Arrow, έχουν όλα ένα κοινό: Το sci-fi/τρόμος/φαντασία. Το ύφος του τίτλου για πολύ καιρό θεωρούνταν "πολύ περιορισμένο" για ένα μεγάλο κοινό. Το X-Files και το LOST βοήθησαν στο να αλλάξει αυτό. Οι TV-fans λατρεύουν το geeky περιεχόμενο, όχι μόνο τις αστυνομικός-γιατρός-δικηγόρος σειρές. Αυτή είναι μία άλλη περιοχή όπου η δημόσια τηλεόραση έχει γίνει πολύ πιο τολμηρή τα τελευταία χρόνια. Η εξέλιξη του NBC αρχίζει να μοιάζει με το SyFy, έχοντας το Hannibal, το Dracula και το Alice in Wonderland στα σκαριά. Που μας φέρνει στο...

Πραγματικότητα: Πριν πάμε σε αυτό το τελικό σημείο πρέπει να γίνει μία αποποίηση ευθυνών. Τα καλωδιακά κανάλια επωφελούνται από δύο πηγές εσόδων αντί του ενός (τις διαφημίσεις και τις συνδρομές), έχουν πολύ λιγότερο αρχικό πρόγραμμα για να γεμίσουν, έχουν ως στόχο χαμηλότερο όριο τηλεθέασης και βάζουν σε επαναλήψεις τις σειρές τους συνεχώς για να της εκθέσουν περισσότερο. Με πιο απλά λόγια: Είναι αδιαμφισβήτητα πιο εύκολο να ξεκινήσεις και να "χτίσεις" μία δραματική σειρά στην καλωδιακή τηλεόραση. Και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι της δημόσιας που θα ήθελαν να το επισημάνω αυτό. Αλλά αυτή η ιστορία δεν έχει να κάνει για την ανισότητα των επιχειρηματικών μοντέλων. Ας συνοψίσουμε:

Η δημόσια τηλεόραση προσκολλάτε στην ιδέα πως οι σειρές πρέπει να τα περιλαμβάνουν όλα, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως θα γίνει περισσότερο επιφανειακή (που μας φέρνει στην κατάληξη του Terra Nova στο FOX, μία σειρά σχετική με την επιβίωση σε έναν εχθρικό προϊστορικό κόσμο με χαρακτήρες που μπορούν να σκοτώσουν δεινόσαυρους). Η καλωδιακή έχει διπλασιάσει τα θέματα στις δραματικές σειρές που θέλει να είναι όσο το δυνατόν πιο ρεαλιστικά. Ως αποτέλεσμα, οι δραματικές σειρές στην καλωδιακή όχι μόνο αποσπούν τα νούμερα σειρών της δημόσιας τηλεόρασης κάνοντας "μετάγγιση" στους τηλεθεατές, επίσης έμμεσα υπονομεύουν παρόμοιες σειρές της δημόσιας τηλεόρασης κάνοντάς μερικές από αυτές δια συγκρίσεως να φαίνονται ανόητες και μη ρεαλιστικές (εάν είστε οπαδός του The Shield είναι τρομερά δύσκολο να βλέπεις αστυνομική σειρά της δημόσιας τηλεόρασης). Και μαντέψτε τι; Υπάρχουν καλωδιακά κανάλια που έχουν αποκλειστικά οικογενειακό πρόγραμμα, έτσι υπάρχει επίσης ανταγωνισμός και σε αυτή την μερίδα κοινού. Η δημόσια τηλεόραση πρέπει να απαλλαχτεί από το βάρος της προσπάθειας να διασκεδάσει κοινό ηλικίας από 8 έως 80.  Υπάρχουν 311.591.917 άνθρωποι στις ΗΠΑ, πάνω κάτω, και χρειάζεσαι μόνο 10 εκατομμύρια για να κάνεις επιτυχία. Μην προσπαθείτε να είστε όσο το δυνατόν ευρύτεροι. Απλά πείτε την καλύτερη ιστορία που μπορείτε.

Πηγή: http://insidetv.ew.com/2012/10/22/walking-dead-teach-broadcast/

Πάρα πολλές ευχαριστίες στον Tsak για την πολύτιμη βοήθειά του στην μετάφραση!!!