Το επεισόδιο ξεκινάει με ένα μακρινό πλάνο από την φυλακή, που έχει σχεδόν καταστραφεί και έχει γεμίσει walkers. Κάπου εκεί η κάμερα δείχνει το νεκρό σώμα του Κυβερνήτη, και επιβεβαιώνεται ότι είναι όντος νεκρός (κάποιοι είχαν τις αμφιβολίες τους). Εκεί εμφανίζεται η Michonne, μόνη της, και κάνει το γνωστό κόλπο με τους δύο walkers. Την ώρα που είναι έτοιμη να φύγει βλέπει το κεφάλι του Hershel, και το "σκοτώνει". Μια πολύ έντονη και όλο νόημα σκηνή, γιατί στην ουσία την αποχαιρετάει.
Στη συνέχεια βλέπουμε τον Rick και τον Carl στο δρόμο. Εν τέλη φτάνουν σε κάποιο σπίτι και μένουν την νύχτα.
Παράλληλα η Michonne βλέπει στο δρόμο ίχνη ανθρώπων αλλά πηγαίνει προς το δάσος. Και κάπου εκεί βλέπουμε κάτι σαν flashback/όνειρο, και μαθαίνουμε ότι η Michonne είχε ένα γιο.
O Carl προσπαθεί να ξυπνήσει τον Rick αλλά αυτός δεν αντιδρά. Από την φασαρία εμφανίζονται δύο walkers και ο Carl αποφασίζει να τους παρασύρει μακριά από το σπίτι. Στην προσπάθεια του αυτή του επιτίθεται και ένας τρίτος walker και την γλυτώνει παρατρίχα. Όταν γυρίζει στο σπίτι τον βλέπουμε να ξεσπάει και να λέει πολύ βαριά λόγια στο Rick που είναι ακόμα αναίσθητος. Τελικά βγαίνει για να βρει τρόφιμα και την γλυτώνει και πάλι στο τσαφ.
Ενώ η Michonne βρίσκεται στο δάσος αποφασίζει να γυρίσει πίσω και να ακολουθήσει τα ίχνη.
Καθώς έχει νυχτώσει ο Carl βλέπει τον Rick να κουνιέται, και πιστεύει ότι έχει μεταμορφωθεί. Δεν τον πυροβολεί όμως (και πολύ καλά κάνει), περιμένει να του επιτεθεί, αλλά τελικά ο Rick είναι ζωντανός. Το άλλο πρωί καθώς οι δυο τους συζητούν εμφανίζεται η Michonne.
Ένα πολύ ωραίο επεισόδιο, μέσα στα νοήματα και χωρίς περιττά λόγια. Ο Carl πολύ οργισμένος με τον Rick, τον κατηγορεί για όλα, και βλέπουμε ότι κάνει πολλές λάθος κινήσεις μέσα στο θύμο του αλλά τελικά συνηδητοποιεί ότι δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τον πάτερα του.
Παράλληλα η Michonne μάχεται με τους δικούς τις δαίμονες. Μάθαμε πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για την ζωή της, και γιατί είχε αντιδράσει έτσι με την Judith. Το φινάλε του επεισοδίου ήταν πολύ θετικό, και σημαίνει ότι δεν θα το κουράσουν, και κάποιοι από τους πρωταγωνιστές θα ξανασυναντηθούν σύντομα.
It's for you. - Rick
Ωραίο το γεγονός που έπειτα από τόσο καιρό φύγαμε από σκηνές δεσμευμένες με την φυλακή και τον τρόπο ζωής τους εκεί πέρα...Επικεντρώθηκαν λίγο στους ηθοποιούς της σειράς. Το ξέσπασμα του Καρλ, έντονο και κατά την γνώμη μου, καθόλου άδικο! Επιστροφή λοιπόν στον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση τους, με σκηνές από τις πόλεις ''φάντασμα'' (με ενθουσιάζει το όλο σκηνικό)και όχι μόνο! Σε μια άγνωστη πορεία, με νέες όπως φαίνεται εκπλήξεις!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦτου κι απ την αρχη λοιπον :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΤ όνειρο της Michonne είναι περιεργο λογικό εφιαλτης ηταν με καποια (μαθαμε και αλλα) προσωπικα στοιχεία του χαρακτηρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο καλό ηταν η σκηνή οπου περπατά μαζι με ομαδα walkers εκει αν καταλαβατε φλιπαρε σε καποια φάση του στυλ λες να πεθανα;
Ο Carl είναι οι αντιδρασεις του οι αντιδρασεις ενός παιδιού στη εφηβεία.Φοβερό acting (βρε πως μεγαλωσε ) ;)
Λογικά θα φάμε μερικά επεισοδια μέχρι να βρούνε ολους τους πρωταγωνιστες...Για να δουμε :-)
αυτα ειναι τα ωραια, αλλη φαση το raod trip...
ΑπάντησηΔιαγραφήενα λινκ να τ δουμε παρακαλω
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροσωπικά μου άρεσε πάρα πολύ σαν επεισόδιο. Κατάφερε να μας βάλει κατευθείαν σ' ένα σχεδόν ξεχασμένο του κλήμα, αυτό της "ελεύθερης" διαβίωσης πολύ μικρών ομάδων μέσα σ' έναν εφιαλτικό "κόσμο".
ΑπάντησηΔιαγραφήΣεναριακά κινείται σε πολύ "σεμνά" πλαίσια καθώς φαίνεται ότι έχει αποφασίσει να εστιάζει σε λίγες, κάθε φορά (- κάθε επεισόδιο), "προσωπικότητες" της σειράς. Έτσι καταφέρνει να μας δείχνει και την πιο ανθρώπινη πλευρά τους, αυτήν δηλαδή που πασχίζουν να "συντηρήσουν" μέσα σ' ένα σχεδόν ολοκληρωτικό κατά τ' άλλα χάος. Δεν βιάζεται και καλώς, να «εντυπωσιάσει» με το να προσπαθήσει, ματαίως βέβαια μέσα στον τόσο λίγο χρόνο ενός απλού επεισοδίου, να μας δείξει και καλά για όλα τα εναπομείναντα γνωστά πρόσωπα της σειράς. Το κάνει δε, ως τώρα, με τρόπο που αποφεύγει στο χαλαρό παγίδες που θα έφερναν μια ανεπιθύμητη «κοιλιά» στην ροή.
"Δράση", με την πολύ στενή ερμηνεία του όρου, θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν είχε πάρα πολύ. Εγώ ωστόσο, απ' την δική μου οπτική, θεωρώ πως είχε και μάλιστα αρκετή.
Δεν ήταν καθόλου λίγες οι στιγμές, μέσα σ' ένα μόνο επεισόδιο(!), που είχα καθηλωθεί απ’ την αγωνία για το επόμενο δευτερόλεπτο και για το επόμενο και μετά για το επόμενο κοκ. Αυτό, για εμένα, είναι από τις πιο πετυχημένες κατηγορίες δράσης. Δεν χρειάζεται να τρέχουν όλοι και προς κάθε κατεύθυνση ή να γίνονται επιδρομές μυρίων για να νιώσω δράση. Αλλά βέβαια είπαμε πως είναι και λίγο προσωπικά τα κριτήρια εδώ.
Πόσο χάρηκα που βρέθηκε τελικά η Michonne με τους Rick & Carl! Χάρηκα επίσης που προστέθηκε ένα ευχάριστο λιθαράκι, έστω και με κάπως τραγικό τρόπο, από την πρότερη οικογενειακή της κατάσταση. Απ’ όσο θυμάμαι, είχε γίνει μια στιγμιαία απλώς αναφορά, απ’ την ίδια και στο παρελθόν, ότι είχε και κάποιο παιδάκι αλλά τίποτ’ άλλο. Τώρα πια παρουσιάζεται η Michonne ΚΑΙ ως άνθρωπος, χωρίς όμως να χάνει σε κάτι από την ως τώρα εικόνα της, αυτής του σκληρού μαχητή.
Και για να μη φανώ ότι μεροληπτώ με μόνο θετικά υπέρ του επεισοδίου ( αν και γιατί να μη το κάνω; Τέλειο ήταν! :-) ), θα πω ότι μου έκανε κάπως "υπερβολικό" (σεναριακά), το τόσο «έντονο» ξέσπασμα του μικρού προς τον τόσο ταλαιπωρημένο πατέρα του και ιδιαίτερα βάσει και των υπολοίπων τραγικών συνθηκών γύρω τους. Αντίστοιχα υπερβολική μου έκανε η όλη του αντιμετώπιση με τα διάφορα ζόμπι που συνάντησε και που, επί της ουσίας, προκάλεσε τόσο πολύ για να μην πω, τελείως αλόγιστα. Εντάξει, δε λέω, παιγμένα τα είχε κι αυτός ως παιδί μέσα σε τόσες ανατροπές και τόση τρέλα αλλά κάπου δεν μου κολλάνε όλες αυτές του οι "αντιδράσεις". Όπως είπα και πριν, πολύ "υπερβολικές". Πιο λογικοφανές δηλαδή θα μου έκανε ένα μεγαλύτερο δέσιμο τέτοιες ώρες με τον τόσο πολύπαθο πατέρα του παρά όλο αυτό. Κι αν έχει βαθύτερα τις αντιρρήσεις του και τα κατηγορώ του, δε νομίζω ότι θα μπορούσε ποτέ αυτή να ήταν μια, κατ’ επιλογή του, ώρα να τα εκφράσει και μάλιστα έτσι. Άρα, σεναριακή υπερβολή. ;-)
Γενικότερα πάντως, μακάρι να συνεχίσουν τόσο πετυχημένα και τα υπόλοιπα επεισόδια! Μακάρι!
I like it!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟφείλω να ομολογήσω πως βρήκα έξοχο το κείμενο σου, καθώς, αναφέρεις αναλυτικά όλες τις πτυχές του επεισοδίου που με εντυπωσίασαν εξίσου! Συμφωνώ απόλυτα με όσα έγραψες αλλά διαφωνώ στο ξέσπασμα του Καρλ. Όπως προανέφερα το θεώρησα λογικό, διότι μέσα σε όλο αυτό το χάος και τους πρόσφατους θανάτους, είχε την ανάγκη να ξεσπάσει. Κατά την άποψη μου κατηγορεί τον πατέρα του σε όλα αυτά, γιατί τον είχε ως πρότυπο και τον απογοήτευσε με τις επιλογές που έπαιρνε για την ομάδα και όχι μόνο. Βλέποντας την προσπάθεια του Καρλ για την ατομική του επιβίωση καθώς και την αντιμετώπιση με τους walkers, διαπιστώνουμε πως έπρεπε να ''δοκιμάσει'' μόνος του να επιβιώσει ώστε να καταλάβει πως χρειάζεται τον πατέρα του δίπλα του σε όλο αυτό το σκηνικό...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://streamin.to/nxyqz9brody9
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τα καλά σου λόγια ως προς το κείμενό μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι και που συμφωνούμε σε όλα τα υπόλοιπα τόσο πολύ.
Τώρα, όσο αφορά την στάση ιδιαίτερα του Carl, θα μου επιτρέπψεις σε παρακαλώ να διατηρήσω κι εγώ την αρχική μου θέση εδώ, ως προς το υπερβολικό δηλαδή της σεναριακής αυτής εξέλιξης.
Αυτό το λέω χωρίς ουσιαστικά να διαφωνώ στην βάση των όσων λες σχετικά. Απλά εγώ πιστεύω πως, η συγκεκριμένη εξέλιξη, με την δική μου λογική επί των συγκεκριμένων συνθηκών και χαρακτήρων, ήταν από αρκετά έως και πολύ υπερβολική.
Το λέω έτσι καθώς, προσπαθώντας να βάλω τον εαυτό μου σε μια κάπως "παρόμοια" θέση (λέμε τώρα), πολύ απλά ούτε στην πιο μακρινή μου φαντασία δεν θα μπορούσα να με τοποθετήσω με αυτές τις αντιδράσεις. Οι φόβοι και η απογοήτευση προς καθετί ξένο θα ήταν τόσο μεγάλοι που, πρακτικά, δεν θα υπήρχε περίπτωση να μου άφηνε τα περιθώρια για τόσο "εκτεταμένα" ξεσπάσματα και μάλιστα απέναντι στο μόνο άτομο (κανονικό άνθρωπο) που θα μπορούσα να έχω δίπλα μου, πόσο μάλλον να ήταν κι ο πατέρας μου και μάλιστα σε φάση που θα παράπαιε από υγεία.
Κατά τ' άλλα, όλα αυτά είναι (ευτυχώς) απλώς προσωπικές απόψεις και, ως γνωστόν ο καθένας μας μπορεί να έχει αυτές που του προκύπτουν και όπως του προκύπτουν. Το ότι είμαστε εδώ και τις συζητάμε, νομίζω σημαίνει μόνο θετικά είτε για τη σειρά είτε για εμάς. Έτσι δεν είναι;! ;-)
Το ξεσπασμα του Καρλ ηταν λογικο,γιατι πιστευει οτι για ολους τους υποτιθεμενους θανατους(Γκλεν,Μαγκι,Νταριλ.Ο Καρλ τους θεωρει νεκρους)φταιει ο Ρικ.Επισης,ειναι απλα ενας ανθρωπος,ενα παιδι μαλιστα,αυτο ειναι λογικο ξεσπασμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ τρόπος που το έθεσες με έκανε να το δω με άλλη ματιά! Η λογική σου με την ροή των γεγονότων στην σειρά αν μη τι άλλο είναι πολύ αντικειμενική και αυτή τη φόρα δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω ούτε στο ελάχιστο! Βρίσκω πολύ ενδιαφέρων το γεγονός ότι συζητάμε για μια από τις αγαπημένες μας σειρές και ανταλλάσσουμε απόψεις γι' αυτήν! Τέλος, είναι πολύ ωραίο το γεγονός που έχεις όρεξη να κατά γράψεις τις απόψεις και να τις αναλύσεις σε τρίτους!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα συμφωνησω μαζι σου, οι αποψεις των δυο σας ειναι πολυ τεκμηριωμενες και προσεγμενες...
ΑπάντησηΔιαγραφήCosmosKGr δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου, και ειλικρινά, συγχαρητήρια για το κείμενό σου! Διαφωνώ, όμως, με την άποψή σου ως προς τον Karl. Και καθαρά κλινικά αν το κοιτάξεις, η ψυχολογική κατάσταση του Karl είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι και στην πραγματικότητα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΉταν ένα παιδί που είχε πολύ στενή σχέση και με τους δύο του γονείς, υπήρχε αμοιβαία λατρεία και από τους δύο και ήταν αρκετά προστατευτικοί ο ένας προς τον άλλο. Εάν θυμάσαι, χαρακτηριστικά, στα τελευταία επεισόδια της 1ης σεζόν και στα πρώτα της 2ης, εξίσου στην αντιμετώπιση της μητέρας του στον καταυλισμό έξω από την Ατλάντα και στο καταφύγιο αργότερα, ήταν πολύ υπάκουος, πολύ κοινωνικός και ήρεμος.
Οι γονείς του προσπαθούσαν να του δείξουν ότι ο κίνδυνος θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί, αλλά αργότερα, όσο πέθαιναν τα άτομα με τα οποία ήταν "κοντά," και ειδικά μετά από την εξαφάνιση της κόρης της Carol, με την οποία ήταν πλέον αχώριστοι φίλοι, ο Karl άρχισε να αλλάζει.
Βλέπουμε μια αρκετά απότομη αλλαγή στην ψυχολογία του και αυτό βασίζεται στην απότομη ωρίμανση του παιδιού. Αφότου ξεκίνησε να χρησιμοποιεί το όπλο, ο Karl έγινε απότομα αυτόνομος (στη 2η σεζόν που έκανε βόλτες μόνος του και τον έψαχναν συνεχώς), και το πρώτο σοκ απ'τον χαμό της φίλης του είδαμε ότι του κόστισε. Μετά έριξε το φταίξιμο στον εαυτό του για τον θάνατο του Dale και ξεκίνησε η ψυχολογική του κατάρρευση. Έγινε απότομα ανεξάρτητος, μοναχικός, κλείστηκε στον εαυτό του (ενώ πρωθύστερα ήταν πολύ κοινωνικός), απότομος, ίσως και επιθετικός.
Αργότερα, το σοκ του να σκοτώσει τη μητέρα του το άφησε ένα μεγάλο κενό, το οποίο δεν προσπάθησε να αναπληρώσει, όπως θα έκανε κάθε παιδί. Αντίθετα, έγινε ακόμη πιο απόμακρος και πιο επιθετικός, δεν έκανε παρέα με τα άλλα παιδιά της ηλικίας του, τα οποία θα έπρεπε να αντιμετωπίζει σαν μικρά του αδέρφια (σε κάποιο σημείο σε παλιότερο επεισόδιο είχε εκφράσει την επιθυμία να έχει πολλά μικρότερα αδέρφια και να τους μαθαίνει πράγματα) και άρχισε να γίνεται πιο επιθετικός και στον πατέρα του, τον οποίο αμφισβητούσε και σαν "αρχηγό" της κοινότητας που είχαν φτιάξει στη φυλακή.
Στην αρχή του επεισοδίου τον βλέπουμε ότι κατηγορεί τον πατέρα του για όσα συνέβησαν στο φινάλε της πρώτης περιόδου, ενώ τονίζει ιδιαίτερα ότι δεν μπόρεσε να προστατεύσει την Judith, με την οποία δεν είδαμε να έχουν πολλές κοινές σκηνές, αλλά της είχε αδυναμία έτσι κι αλλιώς.
Η αντίδραση του παιδιού είναι απόλυτα φυσιολογική, εξίσου στην αρχή που αποφασίζει να απομακρυνθεί από τον πατέρα του, όσο και αργότερα, που συνειδητοποιεί πόσο πολύ τον έχει ανάγκη. Το δεύτερό του ξέσπασμα ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησε ότι εξακολουθούσε και ήταν 12 χρονών και είχε ανάγκη να ζήσει ως παιδί, να τον προστατεύουν και να μην προστατεύει, να είναι ανέμελος και πόσο ανάγκη έχει τη στοργή.
Θα μου επιτρέψεις να ξεκινήσω την εδώ επανατοποθέτησή μου, με την γενικότερη έκφραση της ικανοποίησής μου που, όσο περνά ο καιρός, παρατηρώ όλο και περισσότερα "ψαγμένα" άτομα, να διακρίνουν αυτές τις τόσο ενδιαφέρουσες πτυχές μιας, κατά τ' άλλα, διαφορετικής θεματολογικής σημασίας σειράς!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό, πέρα απ' τ' άλλα, "αποδεικνύει" και το ότι, τελικά, αυτή η σειρά πράγματι αξίζει και γενικότερα!
Τώρα, όσο αφορά όλα όσα πολύ σωστά θυμάσαι κι επισημαίνεις για την πορεία του μικρού μας Carl, με βρίσκεις απόλυτα σύμφωνο.
Αντίστοιχα σύμφωνο με βρίσκει και η ψυχαναλυτική σου προσέγγιση για την παιδική του παραμορφωτική (δυστυχώς) ανάπτυξη και δεν αποδίδω "ευθύνες" σε κάποιον ήρωα της σειράς με αυτό που λέω εδώ καθώς είναι κοινά αποδεκτό, σχεδόν αυταπόδεικτο, το ότι τέτοιες καταστάσεις "αποκάλυψης", δεν θα μπορούσαν να οδηγούσαν και σε τίποτα σημαντικά καλύτερο γενικότερα.
Εκεί που οφείλω να επισημάνω την ουσία της διαφοροποίησης των εδώ εκτιθέμενων απόψεών μας σχετικά, είναι στο σημείο του κατά πόσο όλη αυτή η τελευταία συμπεριφορά του Carl θα μπορούσε ποτέ να ήταν και πραγματική, αν ίσχυε και σε πραγματικές (υποθετικά) τέτοιες συνθήκες.
Όπως έιπα και πριν, όοοσο πληγωμένος και όσο μπερδεμένος και να ήταν ένας 12χρονος, σε τόσο ιδιαίτερα ακραίες συνθήκες, δεν μπορώ να διανοηθώ ότι θα στρεφόταν τελικά και με τόσο έντονο τρόπο, εναντίον στην μοναδική του ελπίδα, συντροφιά, κοκ.
Τονίζω την κατ' επιλογή συνδυαστική συμμετοχή σε μία πρότασή μου, των λέξεων "12χρονος", "μοναδική", "ακραίες συνθήκες".
Αν κάποια απ' τα παραπάνω συμμετείχαν σε κάπως πιο "άτονη" παρουσία στην ιστορία μας, τότε θα ήμουν κι εγώ απόλυτα σύμφωνος από την αρχή στο σύνολο της ψυχολογικής σου τοποθέτησης. Όμως, στην περίπτωσή μας, δεν μπορώ να τα παραγνωρίσω καθώς, σε περιπτώσεις που ισχύουν αυτά, όλα τ' άλλα έρχονται αυτόματα και εκ των πραγμάτων σε κάπως 2η μοίρα.
Ελπίζω να έχω κάνει κάπως κατανοητή την τόσο "λεπτή" διαφοροποίησή μου, μέσα από την γενικότερη ταύτιση των απόψεών μας. ;-)
Κατ'αρχάς, ευχαριστώ για την κουβέντα! Είχα πολύ καιρό να ανταλλάξω απόψεις για μια σειρά σε πολιτισμένο επίπεδο (η τελευταία φορά ήταν με κάτι γίδια στη σελίδα του Dexter στο facebook που η διαφωνία τους ήταν "Το τέλος απλά γάμησε! Τέλος!") και χωρίς εμπάθεια ή κακία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘεωρώ ότι αυτές οι σειρές είναι παραπάνω από ψυχογραφικές, αφού βασίζονται στους χαρακτήρες και τους αναλύουν σε βάθος. Ειδικά για τις σειρές με πολλούς χαρακτήρες είναι πολύ δύσκολο αυτό, και η συγκεκριμένη σειρά το έχει καταφέρει, και με το παραπάνω!!
Πίστεψέ με, είναι απόλυτα φυσιολογική η συμπεριφορά του με βάση των βιωμάτων που έχουμε δει μέχρι τώρα ότι έχει ζήσει. Και λόγω επαγγέλματος, αλλά και από προσωπικές εμπειρίες, μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι τα παιδιά που έχουν μεγαλύτερη ευφυΐα από το μέτριο τείνουν να έχουν μεγαλύτερη αντίληψη υπευθυνότητας, είτε την ακολουθούν, είτε όχι.
Αυτό που συνέβη στον Carl από το ξέσπασμα της ανεξαρτητοποίησής του κι έπειτα τον έκανε να θέλει να γίνει μέλος και μέρος της ομάδας προστασίας και διάσωσης, εντός εισαγωγικών. Ήθελε να νιώθει ότι έχει τον έλεγχο στα χέρια του, ότι είναι ένα από τα εκτελεστικά όργανα. Και εκεί ήταν που το έχασε.
Επιπλέον, τα παιδιά που χάνουν τον ένα γονέα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο (εν προκειμένω νεκρή μητέρα· σε άλλη περίπτωση θα μπορούσε να είναι ένας γονέας που απομακρύνθηκε ξαφνικά μετά από ένα διαζύγιο) τείνουν να ρίχνουν το φταίξιμο στον άλλο γονέα ή στον εαυτό τους και να κλείνονται στον εαυτό τους. Αυτά τα παιδιά, ειδικά εάν και ο δεύτερος γονέας είναι για οποιονδήποτε λόγο απασχολημένος με κάτι άλλο (εν προκειμένω ο πατέρας που ρίχνει την προσοχή του στην ομάδα· σε ανάλογη περίπτωση μπορεί να είναι γονέας που εργάζεται για πάρα πολλές ώρες) έχουν και μεγαλύτερα ποσοστά να εμπλακούν σε διάφορες έκνομες πράξεις, χωρίς, φυσικά, να είναι αυτός και ο κανόνας, να έχουν περισσότερα σύνδρομα κατωτερότητας και ανάγκη για επιβεβαίωση, ακόμη και χρόνιες ψυχολογικές παθήσεις (κατάθλιψη ή και αυτοκτονικές τάσεις).
Μην ξεχνάς, ότι μόνος επέλεξες να χρησιμοποιήσεις μαζί τις λέξεις "12χρονος," "μοναδική" και "ακραίες καταστάσεις," Βλέπουμε ανθρώπους (ναι, ακόμη και παιδιά) να υπεραντιδρούν για πολύ μικρότερα πράγματα. Φαντάσου μέσα σε όλον αυτόν τον πανικό, πώς θα αντιδρούσε στην πραγματικότητα ένα οποιοδήποτε άλλο παιδί που μπορεί να ήταν και λίγο πιο ατίθασο ή πιο ανεξάρτητο απ'όσο ήταν ο Carl στην αρχή. Επίσης, ειλικρινά σου μιλάω, εγώ δεν ξέρω εάν θα μπορούσα να είχα κρατήσει για τόσο πολύ όσο ο Carl. Πιστεύω θα είχα ξεσπάσει πολύ πιο νωρίς και σίγουρα θα είχα κάνει κακό σε κάποιον. Δεν ξέρω, μπορεί να φταίει ότι κρίνουμε με πιο καθαρό μυαλό (όσο ακραία βιώματα κι αν έχουμε, είμαστε ώριμοι πλέον).
Ο προβληματισμός σου είναι απολύτως φυσιολογικός και λογικός, και κανονικά τα πράγματα θα έπρεπε να είναι όπως το λες: το παιδί που μένει με τον ένα γονέα, θα πρέπει να έρχεται πιο κοντά του. Δυστυχώς, η σύγχρονη πραγματικότητα θρυμματίζει τις προσδοκίες και η σειρά έχει φροντίσει να βρει υποκατάστατα για τα πάντα. Αυτό είναι που καθιστά τον συγγραφέα του κόμικ μεγαλοφυή και τους σεναριογράφους της σειράς εξίσου αξιόλογους!
ΥΓ1: Πραγματικά, πόσο χαίρομαι που επιτέλους είδαμε το παρελθόν της Michonne!!! Επιτέλους, τη γνωρίσαμε και αλλιώς...
ΥΓ2: Δεν θυμάμαι εάν το ανέφερες στο πρώτο σου σχόλιο, αλλά εγώ ευχαριστήθηκα που το επεισόδιο ήταν αφιερωμένο σε τρεις χαρακτήρες, που τους δίνει "χώρο" και χρόνο να τους δούμε εξ'ολοκλήρου πώς ήταν, τι έκαναν, πώς αντέδρασαν στις σημαντικότερες στιγμές τους μετά το μακελειό και πώς χειρίστηκαν το σοκ! Δεν θα μου άρεσε εάν τα επεισόδια ήταν το καθένα κι από ένα "medley" των χαρακτήρων. Έτσι απολαμβάνουμε το κάθε κομμάτι της ομάδας ξεχωριστά. Και απ'ο,τι βλέπω, θα το συνεχίσει έτσι! Wiiiiiiii!!!!!!
Να ξεκινήσω από τα "υστερόγραφά" σου λέγοντας ότι, πράγματι, με αυτά ακριβώς τα θέματα και, κυρίως, με τις ίδιες τοποθετήσεις(!!!) είχα ξεκινήσει κι εγώ το 1ο μου σχόλιο στην παρούσα ανάρτηση!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο αφορά τώρα το γενικότερο θέμα που τόσο αναλύσαμε ως εδώ, την τελευταία τάση συμπεριφοράς του Carl, πιστεύω πως έχουμε αφήσει και οι δυο μας πάρα πολύ ξεκάθαρες πια τις θέσεις μας και, ουσιαστικά μάλιστα, λίιιγο διαφέρουν επί της ουσίας τους κατά τη γνώμη μου.
Ένα είναι σίγουρο για εμένα. Πως την άποψή σου εδώ την σέβομαι και την εκτιμώ πάρα πολύ και θα την έχω λάβει σοβαρά υπόψιν μου για την συνέχεια της ιστορίας καθώς θεωρώ πως, ορισμένα θέματα προσωπικοτήτων, αποκτούν τις πιο ολοκληρωμένες τους ερμηνείες σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου και μετά απ' το ξεδίπλωμα περισσότερων καταστάσεων.
Ειλικρινά χάρηκα κι εγώ για την κουβέντα μας κι ακόμα περισσότερο για το ότι, με κάθε τέτοια κουβέντα, θα νιώθω ακόμα μεγαλύτερη και πιο ουσιαστική "παρέα" κατά τη θέαση της σειράς μας που εύχομαι κι εγώ να συνεχίσει έτσι και, αν γίνεται, για πολύ καιρό!
Είδες; Τα μεγάλα πνεύματα συναντούνται! χαχαχαχαχα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ αυτό που πραγματικά ελπίζω για τον Carl είναι να τον δούμε να βρίσκει τον εαυτό του και να βάζει τα πράγματα στο μυαλό του σε μια σειρά, διότι διαφορετικά τον βλέπω να τους σκοτώνει όλους εκεί μέσα, και να χορεύει καλαματιανό πάνω από τα πτώματά τους! χαχαχαχαχαχα
Αμοιβαία τα αισθήματα, να είσαι σίγουρος! Για κάποιους αυτή η ενασχόληση με τις σειρές είναι ανούσια και την υποτιμούν, αλλά πιστεύω ότι αυτές ακριβώς οι συζητήσεις μας κάνουν να μαθαίνουμε εξ'ολοκλήρου τους χαρακτήρες και να κατανοούμε καλύτερα την πλοκή της σειράς. Όλοι κάτι μαθαίνουμε απ'τον άλλο!
Άσχετο, πώς πιστεύεις ότι μαζεύονταν τα ζόμπι έξω από τη φυλακή; Είδαμε κάποιον να έχει κρεμάσει ένα μεγάλο μέρος νεκρού ζώου, σαν, δηλαδή, κάποιος να τα τάϊζε. Ποιος πιστεύεις ότι ήταν; Αυτό πρέπει να λυθεί κάποια στιγμή, γιατί τό'χει παρατήσει μετέωρο!
Καλημέρα, με το καινούργιο επεισόδιο να κατεβαίνει! ^_^
Πιστεύω ότι όταν ξανασυναντηθούν, θα ξανανοίγουν διάφορα θέματα σιγά σιγά και ίσως να το πετάξουν κι αυτό κάποια στιγμή. Μέχρι τώρα δεν έχει δείξει τίποτα τυχαία, ούτε το παραμικρό πλάνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια παράδειγμα, όταν στο χτεσινό επεισόδιο ο Daryl με την Beth ήταν στα ίχνη του Tyresse και των παιδιών, έδειξε τον κορμό του δέντρου που καθόταν η Lizzy και σκότωσε με το μαχαίρι της τα κουνελάκια. Το έδειξε χωρίς να καταλαβαίνουμε τι ακριβώς είναι, και το εξήγησε αργότερα. Δεν παίζει να το έβαλαν έτσι τυχαία.
Α, και όταν η Carol συνάντησε τον Tyresse, του είπε ότι η φυλακή είχε πάρει φωτιά, την οποία βλέπουμε αργότερα ότι την είχε βάλει ο Glenn κατά την απόδρασή του, διότι από τους πυροβολισμούς δεν είχε προκληθεί φωτιά.
Α, και όταν πέθανε ο Dale, είχε δείξει τον Carl που παραλίγο να τον πιάσει το ζόμπι στο οποίο ο σκηνοθέτης έκανε επίτηδες πολλά κοντινά, για να δούμε ότι θα είναι το ίδιο που θα σκοτώσει τον Dale και θα προσελκύσει τους υπόλοιπους στη φάρμα.
Ωχ, άνοιξε το κουτί της Πανδώρας τώρα, ας με σταματήσει κάποιος, πριν θυμηθώ κι άλλα!
Anyway, οι δαίμονες όλων τους κυνηγούν, και είτε κάποιος θα ξεσπάσει και θα το ομολογήσει, εάν είναι κάποιος επιζών απ'τη φυλακή, είτε θα αναφερθούν ξανά στο ζήτημα της φυλακής και στα ζόμπι που έριξαν τον φράχτη και θα το δείξει.
Τώρα που είδαμε και το 4x10 και ξανασκεπτόμενος το ερώτημά μας, για το ποιος να τάιζε στη φυλακή τα ζόμπι, μου δημιουργήθηκε η "υποψία" πως θα μπορούσε να το είχε κάνει τελικά η μικρή Lizie, ξέρεις, το κοριτσάκι που τώρα κόντεψε να πνίξει το μωρό και που έσφαζε με τέτοιο "βλέμμα" (για να μην επιχειρήσω περισσότερη ερμηνεία σε αυτό) το κουνελάκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο σενάριο άφησε να αιωρείται μια απόχρωση κρυφής παράνοιας στην ψυχοσύνθεση της Lizie, πράμα που θα μπορούσε να ήταν μια χαρά "σύμβουλος" για διάφορες τέτοιες καταστροφικές παρεμβάσεις της κατά περίπτωση.
Πιστεύω ότι μπορεί και να έκαψε και τα πτώματα. Στην αρχή είχα υποπτευθεί τον Carl, αλλά πλέον νομίζω ότι οι ενδείξεις είναι παραπάνω από αρκετές.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχω την εντύπωση ότι το πρόβλημα της Lizzy είναι γενετικό και όχι απόρροια των γεγονότων, όπως το πρόβλημα του Carl. Μήπως θυμάσαι πώς πέθαναν οι γονείς της; Τό'χω κενό αυτό.
ΥΓ: Η μικρή αδερφή της Lizzy πράγματι αντιδρά όπως ένα φυσιολογικό παιδί. Αυτά που έλεγες παραπάνω. Δεν αφήνει τον Tyresse, φοβάται να μείνει μόνη, Ζητάει συνεχώς προστασία κλπ.
ΥΓ2: Αγαπώ Tyresse! Είναι φοβερός χαρακτήρας!